Wij blijven roepen. Het was de conclusie in een aflevering van een podcastserie die ik tussen de bedrijven door wel eens luister. Het ging over de toekomst van het zogenaamd ‘Nedersaksisch’. (Voor diegenen die het (nog) niet weten; ik ben geboren in het oosten van Nederland.) Men voelde zich (even) een ‘roepende in de woestijn’.
Nu zijn er in het verleden meer mensen geweest die riepen vanuit de woestijn en misschien doen wij dat allemaal op z’n tijd. Roepen in een tijd en op een plek waar het vooral ‘droog’ is.
Roepen is vaak zinloos, denken we. Omdat er toch niemand luistert. Dan kom je bij de existentiële vraag over de zin van het bestaan. Als het dan toch niet echt is – en misschien alles op deze wereld – wat doet je bestaan ertoe? Toch is er een grond voor ons bestaan in deze wereld.
Droogte kan allerlei oorzaken hebben. In de natuur is de voornaamste oorzaak dat er te weinig water beschikbaar is om iets te laten groeien.
De zomer is op z’n retour en dat betekent dat we de meeste zonneschijn van dit jaar hebben gehad. Dan gaan we richting de herfst waarbij we onze huizen weer behaaglijk willen maken voor het komende najaar en winter. Daarvoor heb ik onlangs een klus uitgevoerd waarbij ik meende me te moeten spiegelen aan het verleden. Dan gaat het fout. Omdat het verleden achter ons ligt en het moet een werk worden van mij; niet van een ander.
En dat is uiteindelijk gelukt. Dat geeft opnieuw een ‘boost’ van zelfvertrouwen. Maar goed, een juichmoment duurt natuurlijk nooit lang en dan ga je weer over tot de orde van de dag. Jezelf en je werk serieus nemen is een onderdeel daarvan.
‘Wij blijven roepen.’ Omdat er een bepaalde geaardheid is, een soort heimwee. 
