Tja, wat moet je nou nog schrijven. Veel is al gezegd, veel is al gedaan.
Deze week ben ik weer de hele week buiten de deur – zo noem ik het maar even – aan het werk geweest. Bij een werkgever. Dat is misschien ook een benaming.
Soms word ik nog weleens benaderd door recruiters om op kantoor aan het werk te gaan. Ik kan een dergelijk aanbod niet afslaan, maar moet dan wel mijn tijd anders indelen met het naaiwerk. Tot nu toe is er nog niet iets concreets uitgekomen. We wachten het gewoon af. Het is soms ook lastig om je op glad ijs te begeven, want je weet niet waar je uitkomt. Of je wel heel aan de overkant aankomt bijvoorbeeld.
Niemand die het weet. Werk dichtbij huis is veilig, misschien wel economisch. Je hebt niet veel reistijd en je kunt ernaar toe op de fiets.
Op de een of andere manier heeft het ook wel iets om een eigen bedrijfje (c.q. ‘bedoeninkje’) te hebben. Misschien ben ik een bepaalde vrijheid gewend en ben ik minder afhankelijk van een werkgever om daar de kost te verdienen. Schijn bedriegt. Maandelijks goed rondkomen met mijn naaiwerk is nog niet aan de orde. Het is zo dat wanneer ik thuis ben, ik ook aan het huishouden ga. Dat heeft eigenlijk prioriteit. Want je moet je gasten en/of klanten goed kunnen ontvangen.
En het is natuurlijk ook zo dat je in de ochtend op je ‘sterkst’ bent. Dan kun je het meeste werk verrichten. Later op de dag moet er nog eten op tafel gezet worden en dan is er soms in de verloren uurtjes tijd om nog tijd te besteden aan het bedrijf. Dat is ook prima zo.
Veel is al gezegd. Daarmee eindig ik deze blog. 
Een goede zondag toegewenst.
