Deze week hebben wij weer stilgestaan bij de Nationale Dodenherdenking en Bevrijdingsdag. Wat gaat er op die dagen toch veel door je hoofd. ‘Opdat wij verder gaan.’, was mijn conclusie. Iedereen heeft er zijn/haar eigen gedachten, herinneringen en overleveringen bij. Bijzonder toch telkens weer dat dit ons land samenbindt en dat we dit mogen herdenken.
Met mijn naaiwerk heb ik deze week een aardige klus afgerond waarbij ik hoop dat het goed zal passen. Veel dingen zijn niet heel erg moeilijk, maar vragen gewoon geduld en inspanning. Inspanning, zoals het een arbeider betaamt.
Het was ook weer een week van loslaten en opnieuw oriënteren. Daarbij word je soms veel op jezelf teruggeworpen en door de tijd heen maak je daarin ook keuzes voor jezelf. Keuzes waarvan jij denkt dat ze bij je passen.
Ik kan soms in een juichstemming zitten en denken dat ik de hele wereld aan kan. Maar het leven kent beperkingen en ik was nogal bang dat dit in de toekomst een beteugelende factor zou kunnen worden in de uitoefening van bepaalde werkzaamheden. Nu wil het geval dat er mogelijk een verandering ontstaat in de thuissituatie die goed kan uitpakken. Ook voor mijn (naai)werkzaamheden.
Want hoe je het wendt of keert: het is wel iets wat mij energie geeft en enige uitdaging (soms of vaak)).
Ja en blijkbaar is het ook nog iets wat gewaardeerd wordt op bepaalde momenten al is het niet altijd een populaire ‘baan’. Misschien is het voor mij ook niet handig een populaire baan te zoeken, maar gewoon groeien in wie ik ben en wat ik doe. Ja, zo kom je weer op een tweesprong. Ga je linksaf, of ga je de rechterkant op? Ik denk dat ik maar doorga. Het wordt me vanzelf wel duidelijk welke richting het wordt.
Opdat wij verder gaan.
