Het was een ietwat stormachtige week waarbij ik op een dag met de fiets behoorlijk wat kilometers heb gemaakt in een niet-recreatieve sfeer. Er zat tijdsdruk achter en – gelukkig – met de medewerking anderen heb ik de rit op tijd kunnen klaren.
Ook heb ik nog gezocht naar een gele lap stof, maar deze heb ik nog niet kunnen vinden. Ik kan het me niet voorstellen dat ik deze heb weggedaan, maar nu zoek ik niet meer. De tijd zal het leren. Ondertussen merk ik dat er iets meer ruimte is om het huis schoon te houden en op te ruimen. Blijkbaar kun je ook teveel opruimen.
Dat merkte ik toen ik een briefje vond wat ik enkele weken geleden niet meer kon vinden. De meeste essentiële dingen vergeet je niet; ze komen wel weer terug in je gedachten. Maar goed, nu zoek ik ook nog steeds een notitieboekje en dat ‘moet’ ergens tussen de spullen hier liggen. Het ontbreekt me gewoon aan tijd om daar eens rustig te gaan graven. En – dat weet je als je iets kwijt bent – je hebt niet altijd de inspiratie om het te zoeken. Omdat je niet weet waar.
Het is dus – met name in deze periode – afwachten. Je weet niet wat de nabije toekomst gaat brengen, maar het beste is om nu geen gekke dingen te gaan doen. Ik hoop wel dat ik binnenkort enige ruimte krijg om iets voor mezelf te naaien; of gewoon iets privé. Daar heb ik wel weer zin in.
Ik merk wel dat er iets meer ruimte komt om na te denken over ‘naaiprojectjes’. Deze zijn dan vanuit huis. Een lapje stof heb ik al uitgewassen. Als het goed is, is het een donkerblauw linnen. Ik hoop dat het een – veelal – pure linnen stof is, want dan lijkt het me goed om te gebruiken.
Soms ben ik ook streng. ‘Geen vlek of rimpel’ mag dan gezien worden. Het zij zo.
Er komt weer stilte na de storm.
