Soms voelt het inderdaad zo. … dat ik er tussenuit geweest ben. Ik heb de laatste tijd gewerkt als gastvrouw (hostess) en dat is me aardig goed bevallen. Zowel het contact met de bezoekers en het winkelpersoneel als het reilen en zeilen an sich. Ook het ondernemerschap in de nabije omgeving was duidelijk zichtbaar. En ietsje herkenbaar. Omdat ik geografisch gezien niet om de hoek zit, heb ik niet teveel kunnen investeren in allerlei verbanden, maar het was wel leuk om zo nu en dan een praatje te hebben met de medewerksters en/of ondernemer(s). Zo heb ik wel een mijlpaal kunnen slaan dat ze m’n naam hebben leren kennen.
Dat zegt ook iets.
Het was gezellig.
Maar goed. Nu moet ik weer terug naar de basis. Mijn werkstuk waarmee ik liever niet mee te koop loop omdat het zo intensief is, gaat de goede kant op. “Geduld is een schone zaak.”, zeg ik maar.
Het was gewoon bijkomen van het werken buitenshuis. Ik heb daarom niet zoveel tijd in mijn eigen onderneming kunnen stoppen.
Nu kunnen we de komende tijd weer verder vanuit huis, al weet ik niet wat de toekomst brengt. Of en waar ik weer opnieuw aan de slag ga buiten de deur…. ‘I don’t know.’ Wel heb ik het idee dat ik een jas heb uitgetrokken, maar wie weet welke jas ik opnieuw aantrek?
Het ziet ernaar uit dat er meer versoepelingen komen in het kader van de coronamaatregelen en wellicht lijkt het erop dat we opnieuw moeten gaan bouwen. Bouwen met je talenten aan deze economie en maatschappij. Ik hoop dat er voor ieder een plekje is en komt waar hij/zij goed kan werken en leven.
Want dat is wat we doen hier met elkaar. Werken en leven. En het is mooi dat we op z’n tijd er tussenuit zijn geweest. 
