De zin kwam ik onlangs tegen in een blog van iemand die is vertrokken naar Oostenrijk. In een oord waar zij met haar gezin past. ‘De verte roept’ is ook een titel van een streekroman die ik jaren geleden heb gelezen. Het verhaal gaat over een boerenzoon die vertrekt naar Indonesië en hij vindt daar de liefde van zijn leven. Bewonderenswaardig hoe iemand zijn (of haar) passie volgt in de zoektocht naar geluk.
Het is misschien ook een verlangen naar een beter leven dat mensen in gang zet om te verhuizen c.q. emigreren. Het is goed om daar af en toe bij stil te staan; wij, ‘achterblijvers’ zijn er ook nog.
Maar wat te doen als je nog energie hebt en enthousiast bent om te vertrekken? Of wanneer je vaardigheden en kracht hebt om werk uit te voeren? Kun je dat beter op een andere plek doen of kun je beter blijven en ‘roeien met de riemen die je hebt’? Je weet wat je hebt en vaak is het ook goed om vast te houden wat je hebt. Je neemt het namelijk mee in je verdere leven.
Deze week is ook de Slag om Arnhem herdacht, onderdeel van Operatie Market Garden. Oorlog is hard werken; dat kunnen we wel vaststellen. Het is goed om te herdenken, het geeft ruimte om met elkaar hierover te praten. Ook is het indrukwekkend de vliegtuigen te zien die overvliegen; het blijft elk jaar toch een bijzonder moment.
Gedurende het werk is het mogelijk om stil te staan bij degenen die hun leven lieten tijdens deze operatie, de offers die gebracht werden en – met name – ook de leiding die betrokken was bij het maken, goedkeuren en uitvoeren van de plannen.
Niet alle plannen in het leven zijn oorlogsplannen. Er bestaan ook bedrijfsplannen.
Is het zo, dat de verte roept? 
