Vaak wordt er in takken van werk, sport e.a. geen risico-analyse opgesteld. Rekening houden met de risico’s in je werkzaamheden of topsport voordat je ergens aan begint is natuurlijk wel iets waarover je nadenkt en je gezonde verstand gebruikt. Maar vaak maak je toch een keuze waarbij je niet weet zeker hoe deze uitpakt.

Deze week heb ik voor het eerst ‘spitzen’ gemaakt. Het woord kende ik nauwelijks. Het was bijzonder om dit te doen en ik vond het buitengewoon dat ik dat mocht doen; dat ik het vertrouwen kreeg om dit tot een goed einde te brengen. Een bijzonder product met de hand gemaakt in Rusland.

Ook hadden we een gesprek waarbij het fenomeen ‘in je kracht staan’ naar boven kwam drijven. Dat is toch blijkbaar iets wat ik heb gedaan deze week.

Voor een internationaal bedrijf heb ik doeken gemaakt voor een onthullingsmoment en ik heb enkele kledingstukken ingenomen.

 

 

‘Jacht is de oorsprong van ondernemen.’ Dat hoorde ik onlangs bij uitzendinggemist.nl. Je kunt het niet hebben alleen van geluk en het is aan het begin van de week ook vaak niet duidelijk hoe het einde van de week er uitziet. Zoals ik onlangs zei: ‘Je weet ’s morgens niet of je ’s avonds buit hebt.’

En dat is zo.

Onlangs had ik een gesprek met een passante in mijn leven en dat was echt goed voor mij. Het was echt een woordenwisseling en het leek wel of het hele leven voorbij kwam. Ik denk dat het ook iets is wat wij doen: het leven doorgeven. Ja, zo zal het toch duidelijk worden c.q. ‘openbaar worden’.

Ja, ik ben moeder en dat is toch een rol in het gezin waarin ik verkeer en daar omheen kan ik soms enige werkzaamheden uitvoeren. En ook als je beperkt wordt in je handelen dan kun je iets anders verzinnen; de dromen en gedachten blijven bestaan.

Deze week ben ik in mijn naai- en verstelwerk weer voor uitdagende en creatieve oplossingen (problemen) geplaatst en ik heb weer kunnen nadenken over mijn positie in het netwerk van Arnhemse vrouwen die ondernemen. Daarin ben ik niet de jongste en aangezien ik niet veel investeringen heb gedaan en het nog teveel voor me is om buitenshuis te gaan ondernemen (zoals ik me dat voorstel), werk ik nog vanuit huis. Ja, soms wacht ik wel eens op de ‘ware’ of het ‘ware’, maar het is ook een kunst om te woekeren met dat wat je nu hebt.

‘Zo klaar als een klontje.’

Dat heb je nodig om je werk voor te bereiden, uit te voeren en af te ronden. Of – in deze week – voor het feestvieren (Carnaval). Het is belangrijk om dat te realiseren; het kan verkeren dat de bodem verdwijnt door allerlei omstandigheden of gebeurtenissen in het leven. Ik ben blij dat ik een nieuwe bodem heb gevonden van waaruit ik kan handelen (en wandelen).

Deze week heb ik twee dekbedden en twee slopen smaller gemaakt en de slopen iets korter. Het was Duits linnengoed en daar zijn de afmetingen anders dan in Nederland. Goed luisteren naar klanten is belangrijk en anders is tegenwoordig de app beschikbaar om te vragen om meer duidelijkheid, indien gewenst.

Ja, ondernemen is als jagen. Je weet ’s morgens niet of je ’s avonds ‘buit’ hebt. Oftewel: of je werk hebt ja of nee.

Dat is het lot. De afgelopen week vertelde ik tegen iemand dat ik mij daarin ging schikken.

Deze week had ik niet veel uren over voor mijn bedrijf; er kwamen afspraken tussendoor en die heb ik voorrang gegeven boven mijn naaiwerk. Ja, soms moet je kiezen: je geld of je leven.

Zo heb ik op een ochtend heerlijk gefietst met een buurvrouw en had ik een andere activiteit te doen voor de basisschool van mijn jongste dochter. Ondertussen heb ik nog een rits in een jas kunnen zetten en deze goed kunnen afleveren. Het gaat zoals het gaat; het heeft allemaal z’n reden. Het werk wat je krijgt, de mensen die je ontmoet en de dingen die je in handen krijgt. Veranderingen in de leef- en werkomstandigheden kun je ook niet uitsluiten; zo ligt er de komende week ook weer het nodige op het bord, maar mijn naaiwerk hoef ik niet in de wilgen te hangen.

Overigens zijn er hier in de omgeving veel wilgen geknot.

Groeikracht. Daar geloof ik in.

Soms denk ik wel eens dat wat wij zijn gaan doen uit nood geboren is. De mensen die wij ontmoeten, de vriendschappen die wij onderhouden, het netwerk dat wij opbouwen. …. We doen het niet zomaar.

Vriendschappen en relaties worden ook vaak uit nood geboren; vanuit een behoefte.

Met het naaiwerk kreeg ik werk thuis en vanuit huis. De tijden kan ik zelf indelen en dat geeft toch een bepaalde vrijheid in mijn ondernemerschap. En dat is misschien wel een groot goed. Misschien ben je soms nog drukker met de randvoorwaarden dan met het bedrijf (het leven) zelf, maar het een kan niet zonder het ander.

Deze week ben ik begonnen met het uithalen van stiksels. En ik heb nog een strakke broek (legging) korter gemaakt. Een mooie broek. Dat moet ik zeggen. Daarvoor had ik de lockmachine nodig en deze was blijkbaar nog niet geheel weer terug in de oude modus en telkens knapte de draad. Een gevalletje van ‘als een lid lijdt, dan lijden alle leden mee’. De routine ontbrak. Na 2(!) uur was het euvel verholpen.

Achteraf ontbrak – mijns inziens – de routine. En ik vond het een behoorlijke som leergeld.

Soms gaat de communicatie met een klant zo snel dat je niet eens goed door hebt wat er gaande is. Maar achteraf begrijp je wel wat de bedoeling is en komt uiteindelijk alles op z’n pootjes terecht. Tenminste: dat geloof ik.

Bovenstaande woorden kwamen in mij op na het kijken van een tv-programma. Het kan een hele uiteenzetting worden, maar waar het op neerkwam is dat we soms kunnen denken dat we een grote klus te klaren hebben. En misschien is dat ook zo.

Ken jij het ook dat er voor je ogen een immense opdracht ligt? Dat je op de knieeën bent gegaan om dit tot een goed einde te brengen? Soms is er geen andere weg.

Dat hoorde ik in dat programma op de televisie. Ik heb er nog nooit zo bij stilgestaan, maar knieeën hebben blijkbaar een veelzijdige functie.

Deze week heb ik gewerkt aan een schort voor de verkoop; iets wat ik kan doen tussen de bedrijven door en enkele verstelklussen (naaiklussen) in ontvangst genomen. Ik heb ook nog een visitekaartje bij de dichtstbijzijnde supermarkt in het schap gezet; het kaartje is ondertussen gedateerd, omdat deze nog verwijst naar mijn blogspot op Google. Maar op de blogspot wordt je doorverwezen naar de website.

Ja, ik snap wel dat dit geen superblog is; heb er ook geen tekst voor aangeschaft. Ik begrijp dat dit tegenwoordig ook kan.

Nee, het komt allemaal uit het eigen brein en uit eigen handen.

Happy Valentine’s Day.

Dat was het woord wat afgelopen donderdag uit mijn mond kwam. Het zou gaan gebeuren. Iets wat ik nog niet eerder had gedaan: een rits vervangen in een leren jas. Van te voren had ik ingeschat dat de naaimachine qua kracht dit zou aankunnen en dat is een goede inschatting geweest. En het leer was dusdanig soepel dat het onder de machine door kon. Anders had ik de jas terug moeten geven.

Ik kwam het woord een keer tegen op een stoeptegel voor iemands huis. ‘D’RAN’; en het klonk mij bekend in de oren.

Het loshalen van de oude rits was een behoorlijke klus en met een vriendin heb ik hierover gespard; een onderdeel wat ik bij hand had bij deze klus was een pincet.

En een schaar, natuurlijk.

Aan het begin van de week heb ik ook nog een rits vervangen in een broek die het nog waard was. En een scheur in een jas versteld die nog net nieuw was en soms is het ook fijn als klanten meedenken in het proces.

Het valt niet altijd mee om afscheid te nemen van kledingstukken waar je aan gehecht bent en als je er nog een nieuwe ronde mee in wilt, kan dat natuurlijk; vooral als ze nog bijna nieuw zijn..

Ook heb ik deze weken nog een aantal postrondes gelopen en heb veel dichte deuren gezien. Maar ‘werkenderwijs’ ben ik toch weer verder gekomen in iets waarin ik was bevestigd – ja, het blijft vaag – en dat kan ik binnenkort dan toch weer oppakken, vermoed ik. Ik heb afscheid genomen van een postwijk en heb nu nog een wijk over. Dat is misschien maar goed ook, want zo kan ik me meer richten op mijn bedrijf.

Welke hond voed je? De witte of de zwarte hond? Dat is de vraag die onderweg opkwam. Feit is dat je maar een ding tegelijk kunt doen.

Genieten van winterse momenten.

De afgelopen week heb ik een broekje korter gemaakt; het eindresultaat was niet naar verwachting – wat ik me ook kon voorstellen. Ik dacht een elegante oplossing voor dit probleem te hebben gevonden, maar toch werd het weer een andere weg.

Een betere.

Alles wat ongewenst is, doe je weg en wat gewenst is, dat houd je en je eindigt met datgene waar je naar op zoek bent. Het was een opmerking die iemand maakte inzake zijn werk en ik vond hem wel toepasselijk voor mijn werk.

Van een vriendin heb ik nog een tip gekregen inzake een andere verstelklus waar ik volgende week mee hoop te beginnen.

Het blijft vertrouwen en doorgaan plus zorgen dat de zaak niet ondersneeuwt.

Naar buiten; de sneeuw in. Genieten van die onbegrensde witte wereld.

Onlangs – en dat hebben jullie kunnen lezen – heb ik met een vriendin een heuvel-op-heuvel-afwandeling gemaakt en als je je in een dal bevindt, dan kun je daar uitklimmen. Het kostte toen enige fysieke moeite maar het is gelukt. Zo kan het ook met een dal in het leven zijn. Er komt een punt dat je niet meer dieper kunt zakken en de weg omhoog zult moeten nemen.

En dan kom je op nieuwe wegen.
Ook dat geldt in het ondernemen. Soms keert de wal het schip, maar ook op zee mag je weten dat je geborgen bent.

‘Werk maken van je marketing’. Die las ik ook de afgelopen week. En dat heb ik gedaan. Een markt verkennen en eventueel herkennen. Waar beter kun je dat doen als je onderweg bent?

De afgelopen week heb ik thuis een leren jas in ontvangst genomen waarin ik een rits mag vervangen en heb een meisjesbroek afgespeld die korter gemaakt mag worden. Het is een broek van een rekbare stof die stijlvol staat boven een stoer laarsje. Ook kleine meisjes hebben al een eigen smaak en dat is altijd leuk om opnieuw te ondervinden.

Een ondersloop.
Ik heb er twee genaaid en die kunnen we thuis gebruiken. Mocht jij ook een ondersloop willen hebben voor je kussen (of meerdere) dan kan ik die voor je maken. Neem gerust contact op.

Misschien moet ik het nieuwe jaar ook maar zo zien. Weg van het oude en op weg naar het nieuwe. Op weg gaan. Kilometers maken.

Daar ben ik in het nieuwe jaar mee begonnen. Youp van ’t Hek ging ‘kilometers maken’ voordat hij optrad in het Koninklijk Theater Carré in Amsterdam.

En ik ben begonnen met postbezorgen. Om meer inkomen te genereren en om verder te komen. Want dat is duidelijk: je moet werken om verdere stappen te zetten. Nu wil ik daar geen ‘issue’ van maken en werken heeft voor iedereen een andere betekenis.

Ook heb ik deze week verstelwerk onder handen gehad. Het was meer knip-en-plakwerk en ondertussen begrijp ik ook dat door de drukte van de dag je niet altijd de tijd hebt en neemt om goed naar een kledingstuk te kijken of het nog gerepareerd moet worden of dat het tijd is voor een nieuw item. Sommige stukken hebben een emotionele waarde en zijn van goede kwaliteit, zodat het een overweging kan zijn om een reparatie te laten uitvoeren.

Een weg vooruit. Hartje winter.