2024 Is begonnen en daarmee gaan we het nieuwe jaar in. Een nieuw jaar waarin ‘alle dingen nieuw’ het uitgangspunt zal zijn. Noem het een bedrijfsvisie of een ondernemersvisie, maar feit is dat we verder moeten. Het is mogelijk om iets nieuws te maken; iets wat nog niet eerder geweest is. Misschien is dat ook wel het uitgangspunt van iedere dag.

We leven in dit land en krijgen af en toe iets wat mensen ons nalaten. Het kan ook veel zijn wat mensen ons nalaten. Feit is dat je er iets mee moet. Het kan een gedachtengoed zijn dat mensen je nalaten, spullen die achterblijven en opnieuw in gebruik kunnen worden genomen of een nieuw idee of mogelijkheid waarmee je aan de slag kunt gaan.

Het was een kerstwens die ik dit jaar had gekregen; een soort statement. Ik merkte dat ik het een goed uitgangspunt vond waarmee je iets kunt neerzetten. Er zijn mensen die vertrekken naar een ander (nieuw) land om daar een leven op te bouwen. Ook zij laten iets achter; de vraag is of de achterblijvers hiermee blijven zitten. Vaak denken we dat een nieuw land betere mogelijkheden biedt dan in het land waar we vandaan komen, veel dingen worden ook gewoon ‘weggegooid’. Ook dingen die goed waren kunnen worden afgedankt.

Feit is dat het leven vaak gewoon zo loopt. We hebben allemaal onze referentiekaders. Daarmee hoeven we niet met elkaar op een kluitje te gaan zitten en dit allemaal door te spitten. Je neemt je eigen bagage mee het nieuwe jaar in en daar mag je de mogelijkheden aangrijpen als het past en als het niet goed voelt, laat je het gewoon liggen.

Alle dingen nieuw. Het is prettig om te weten dat dingen zich vanzelf vernieuwen. De tijd niet; zij blijft gelijk, maar tikt wel door.

Het blijft helpen. Dat is iets wat je kunt doen: een ander helpen. Dat betekent ook wel: hulpvaardigheid. Het kan zijn dat ze je vertellen dat je op zoek moet naar je vaardigheden. Nou, behulpzaam zijn is een vaardigheid. En dat kan bijna iedereen!

Het blijft ook behelpen; roeien met de riemen die je hebt. Het betekent dat je dromen verder gestalte ‘moeten’ krijgen en in de tussentijd doe je wat je moet doen. Ook in en rond het huis.

Daarbij kan het handig zijn je knopen te blijven tellen. En soms blijkt dat erg ingewikkeld te zijn. Vandaar dat er projecten zijn die nauwelijks van de grond komen. Omdat een ander niet bereid is zijn knopen te tellen. En dan moet je het zelf maar blijven doen. Dat is ook het beste.

In het verleden heb ik in een winkel een advies gekregen waar ik dankbaar voor ben. Op het moment zelf denk je dan ‘het zal wel’, maar de praktijk wijst iets anders uit. Misschien hebben winkeliers door hoe hun klanten in elkaar steken. Het prettige is dan dat het een fysieke winkel is. Daar kan geen webwinkel tegenop. Het zou ook goed zijn als er meer fysieke winkels in de straten komen waar men waar voor geld kan kopen en waar het ook getoond kan worden. Zodat we weten waar de winkel voor staat. Vaak is dat nu al zo.

Toch staan er veel winkelpanden leeg.

Vorige week heb ik iets verrassends lekkers van Sinterklaas gekregen. Het is prettig om eens op tijd te kunnen te kunnen starten met naaiwerk. Na de interne verhuizingen en renovaties is er blijkbaar weer een mogelijkheid om te starten c.q. door te gaan.

Het blijft helpen. We zijn weer sterk genoeg om met volle kracht vooruit te gaan. Het is toch wel spannend!

Onlangs had ik een gesprek met iemand over onderhandelen. Het ging over onderhandelen op een markt; respectievelijk ‘arbeidsmarkt’. Dat is iets wat je moet leren. Wat ben je waard? Wat heb je te bieden? Belangrijk in deze lijkt me toch de zelfkennis.

Het is een onderwerp dat misschien zwaar onderbelicht blijft. Want wie bepaalt jouw ‘arbeidsmarktwaarde’? Meestal wordt zoiets van hogerhand bepaald en zijn er allerlei kaders waarin dit soort beloningen zijn gelegd.

En dan wordt er vaak van je verwacht dat je onder het maaiveld blijft met je vraagprijs. Soms is dat misschien veilig en valt er nog veel te leren, maar misschien is het ook goed om je hoofd eens boven het maaiveld te steken.

Het is goed je te realiseren dat je waarde hebt. En met die waarde kun je de (arbeids)markt op. In de praktijk betekent dat vaak dat je onder het maaiveld blijft, ook, omdat het kan zijn dat jij jouw waarde hoger vindt dan de aanbieder van werk.

Onlangs kreeg ik een vraag over mijn uurloon en hoe ik dat had berekend. Nu zijn er handvatten van de Kamer van Koophandel waaraan je je kunt houden. De vraag is of de klant dat allemaal kan en wil betalen. Als antwoord gaf ik dat ik het zelf had bedacht.

Ja, je mag uitgaan van een eigen waarde en daarmee kun je onderhandelen op een markt. Vaak staan we er niet bij stil, want leven is vaak ‘jachten en jagen’. Het kan zijn dat dit iets is wat je overeind houdt.

Ik heb deze week met een prachtige stof mogen werken. En dan te bedenken dat er vroeger – en nog steeds wel – stoffen zijn die met gouddraden bewerkt worden. Maar dat is blijkbaar niet voor onze portemonnee bestemd. Misschien wordt het ons niet gegund.

 

Het is prettig dat je door bepaalde mensen op een recht spoor wordt geplaatst. Het biedt perspectief dat je bepaald wordt bij dingen die je prettig vindt en dat je daarmee verder kunt. Een recht spoor kan gewoon belopen worden zonder dat je hoeft na te denken of iets wel of niet goed is; het is feitelijk gewoon een rechte weg.

Is dat niet de weg die we behoren te gaan in ons leven?

En als je door mensen niet op je waarde wordt geschat, is het goed dat je wegloopt om nieuwe wegen te vinden. Gewoon achter je laten wat niet meer aan de orde c.q. belangrijk is. Je hoeft dan ook niet meer ‘Fuck you!’ te zeggen als je wordt opgejaagd. Ja, dat laatste is wat de maatschappij (soms) van je vraagt, merkte ik onlangs.

Terugkijkend op mijn werk de afgelopen week, betekent dit dat ik toch veel thuis ben. Het kan leuk zijn om terug te kijken op een sollicitatie en dat er een herkennings- c.q. mogelijk aanknopingspunt is. Ik laat het bij het woord ‘mogelijk’, want niet alles wat mogelijk is, gebeurt ook. Toch is het goed om te verwachten dat er deuren voor je opengaan in dit leven. Het moeten dan wel de juiste deuren zijn en dat kan een zoektocht zijn.

Deze week ben ik naar de markt geweest in een dorp in de omgeving om knopen te kopen. Wat ik daar hoorde, heb ik vol instemming aangehoord. Toch is het de vraag of ik deze weg wil inslaan.

Nee, dus.

Het moet wel mooi blijven! Daarom volgen we een recht spoor?

Misschien zit daar regelmatig het woord ‘niet’ in. Niet meegaan in wat niet goed is, of – zoals een schrijver het bijna schreef – je ziet meer op een weg die je niet kent.

De arbeid die we leveren. Er zijn beroepen waarin een grote fysieke prestatie van je wordt verlangd. Vaak is dit niet continue haalbaar, omdat er blessures ontstaan in het lichaam waarmee je moet (leren) omgaan. Gelukkig heb ik daar niet veel ervaring mee. Veel mensen weten niet welke arbeid je levert om verder te komen in het leven.

Veel arbeid is gegoten in een baan, maar er is ook veel arbeid buitenom. Het is goed om stil te staan bij ‘arbeid’; het is een manier om verder te komen in het leven. Toch is uiteindelijk niet de arbeid de absolute waarde in deze maatschappij.

Voor velen is een baan een gemakkelijke manier om brood op de plank te krijgen om zo verder te komen in het leven. Maar niet voor iedereen is dit aan de orde en anderen vinden het lastig om rond te komen met datgene wat ze verdienen.

Je merkt dat er een tendens is waarbij niet arbeid meer hoog gewaardeerd wordt, maar vermogen. Daarover moet belasting betaald gaan worden. Terwijl arbeid – denk ik – een belangrijke waarde voor onze samenleving is. Niet alle arbeid wordt ook daadwerkelijk uitbetaald.

Toch hebben ze mij ooit eens gezegd dat het goed is. Misschien is dat wel zo, al moet je wel je weg vinden in het leven.

Soms is het leuk om iets aan te kleden in huis. Dat kan bijvoorbeeld een bakje zijn op een plek dat wel iets meer ‘cachet’ kan gebruiken. Zo kun je met het opknappen van kleine dingen verder komen in het leven. Je wilt misschien ook dingen ‘verbeteren’ c.q. beter maken met een bepaald handwerk. Het ontbreekt me nu aan tijd om iets nieuws uit te proberen en dan komt het misschien later nog wel.

De arbeid die we leveren. ……. Je weet niet wat komt.

We gaan weer richting de feestdagen en misschien denk je ook al aan je voorbereidingen. Onlangs heb ik kunnen stilstaan bij ‘woorden in een gezin’. Op de televisie zag ik een gesprek met een schrijver. Het was leuk om ernaar te kijken hoe iemand zijn passies navolgt en hoe vrienden daarvan getuigen zijn. Woorden kunnen belangrijk zijn in een gezin en in een mensenleven en ieder heeft er zijn of haar eigen begrip bij.

Soms moeten we op dingen wachten en dan is het geduld betrachten. Dat rijmt. Misschien is de ‘ratrace’ een beetje over en is het moeilijker geworden om aan bepaalde producten te komen. Toch is het goed om geduld te oefenen. Je kunt daarbij denken aan een landman die moet wachten tot zijn vruchten rijp zijn. Je kunt je dan afvragen welke vruchten dat zijn.

De laatste tijd heb ik ook enige vruchten verwerkt in gerechten en enkele heb ik ingevroren in de diepvries. Het was leuk om te werken met een hakbijl om deze vruchten te splijten. Vooral, omdat ik het ding heb gekocht tijdens de vakantiereis in Normandië afgelopen zomer. Zo kan ik met tevredenheid terugkijken op deze vakantie – het is een mooi souvenir – en werpt het ook nog z’n vruchten af.

Het is goed om ergens in te duiken. In mijn geval een knopendoos. Dan zie je wat je de jaren door heen hebt gespaard, welke knopen er nog liggen en welke je nog nooit hebt gebruikt. Ja, het naaiwerk is nog niet zoveel weer; er zijn klusjes in en rond het huis en de laatste tijd fiets ik meer. Dat kost ook tijd. En opruimen is ook altijd goed.

Sta jij ook weleens stil bij woorden in een gezin? Je wordt er niet zo vaak bij bepaald, maar ze zijn wel degelijk belangrijk.

Nou ik weer enigszins ben bijgekomen, is het de tijd om opnieuw orde op zaken te stellen in huis in de gegeven omstandigheden. Je merkt dat een en ander ondertussen meer in aarde heeft dan nu even opkrabbelen.

Zo af en toe is het ook goed om tegen je grenzen aan te lopen. Je kunt dromen dat je iets of iemand bent – ben je ook – maar als je bijvoorbeeld niet als topsporter bent geboren, zul je het waarschijnlijk ook niet snel worden. Ook al heb ik altijd veel respect gehad voor atleten (hardlopers). Toch schijnt topsport in veel gevallen niet zo gezond te zijn als gedacht.

De laatste tijd heb ik enigszins veel gereisd. Weliswaar hier in de buurt. Het was een periode om dingen te verzamelen, te handelen en te vervoeren naar huis. Ons gebruikelijke vervoermiddel dat we gebruiken om iets verder op pad te gaan, is nog afwezig en dan wordt het fietsen of het openbaar vervoer. De reistijd is dan langer dan met de auto.

Maar het mocht de pret niet drukken. Je ontmoet mensen en dan merk je dat je toch met z’n allen onderweg bent en dat je – zonodig – elkaar onderweg kunt helpen en met de ander kunt praten. Als je weet dat je op je plek bent, geeft dat ook vertrouwen om je weg te vervolgen.

Het naaiwerk kon het blijkbaar lijden. Daar heb ik minder tijd aan besteed dan voorheen. Misschien is het wel de bedoeling je voeten eens op andere bodem te zetten en te denken dat de wereld hier niet ophoudt. En dan heb ik het niet over ‘vakantie vieren’.

Het leven kan een zoektocht zijn naar iets moois. Daarbij zijn dingen goed gegaan, maar er zijn ook dingen die niet goed zijn gegaan.

Het nu even opkrabbelen gaat niet vanzelf; wel biedt het perspectief.

 

Ondertussen is het herfst geworden en nadat we enige hobbels hebben genomen, komen we in iets rustiger vaarwater. ‘Even snel doorschakelen’ naar een nieuw seizoen en vervolgens blijven doorpakken. Gelukkig is er  tijd geweest om te genieten van het mooie weer en ik heb redelijk veel op de fiets gezeten. Je kunt onderweg veel indrukken opdoen waarmee je het leven kunt relativeren. We leven allemaal ons leven hier en daar moeten we het beste van maken.

De nazomer duurt nog even voort, waardoor het een voorrecht wordt om nog zo lang te kunnen genieten van dit mooie weer. Soms kun je snel doorschakelen; soms ga je een versnelling terug. Er is tijd nodig om een en ander te regelen en je kunt niemand in de juiste versnelling zetten. Mensen moeten dat zelf doen.

Wel is het mogelijk om mensen in eenzelfde pas te laten lopen, zo ontstaat er ‘kuddegedrag’. Als je binnen de kudde jezelf kunt zijn – dat kan – dan kun je met anderen een fantastische tijd hebben! En anders moet je misschien op zoek naar een andere kudde.

Je kunt je afvragen wat een kudde de hele dag zo doet. Een kudde schapen graast de hele dag door, likken af en toe aan een steen en kunnen misschien ergens water drinken. En aan het einde van de dag gaan ze naar hun verblijf om de nacht door te brengen. Dan zijn wij mensen van een ander soort. Wij kunnen lezen, hebben meningen en kunnen eventueel anderen het leven zuur maken.

‘Schrijf je resultaat op!’ Het was een reden om verder te gaan met deze blog. Mijn website deel ik niet meer op social media, in verband met cookiemeldingen. Ik heb er geen zin meer in.

‘Even snel doorschakelen’. Omdat het voor de meesten gemakkelijk is gezegd.

Als het maar niet te zuur wordt.

Hebben dromen je iets te vertellen? Laatst kwam er iets in mijn gedachten wat ik nodig had voor mijn werk. Je kunt soms denken dat het werk onder je handen afbrandt, maar toch heb je hulpmiddelen gekregen om te gebruiken in je werk. En die middelen hebben soms meer waarde dan je denkt.

Het kan zijn dat er niets meer over is van je dromen en idealen, omdat de realiteit je inhaalt. Als je niet weet hoe te handelen in bepaalde omstandigheden, is het altijd goed om te vertrouwen vanuit je onderbuik. En om raad te vragen aan anderen. Een ‘veelheid van raadgevers’ heb je nodig om iets tot stand te brengen. Misschien duurt het daarom zo lang voordat er iets van de grond komt. Het zijn er nog niet genoeg.

Deze week ben ik verder gegaan met een naaiwerk. Het moet gewoon recht. En al kun je er lang tegen aankijken of onvoldoende tijd hebben om eraan te beginnen …. Soms moet je gewoon aanvangen. En dan ontvouwt het zich allemaal vanzelf. Een berekening maken is niet zo gemakkelijk als je het niet dagelijks doet. Feitelijk moet je het vaker doen; dan gaat het ook meer vanzelf.

Soms denk je dat je moet opboksen tegen de ‘groten der aarde’, maar wellicht moet je maar gewoon beginnen. Oftewel: doorgaan! Vaak wil ik wat meer ruimte om alles goed door te meten in alle rust. Je komt achter dingen als je aan de slag gaat. En dan is het mogelijk niet perfect (want je weet natuurlijk hoe het moet), dan dat je ze gedaan hebt. In dit geval vind ik het niet zo erg; niet alles hoeft gezien te worden.

Ja, ik had het heel anders moeten aanpakken, met name aan een grotere tafel (wat ik nodig had). Maar eerst de kosten berekenen.

De zin kwam ik onlangs tegen in een blog van iemand die is vertrokken naar Oostenrijk. In een oord waar zij met haar gezin past. ‘De verte roept’ is ook een titel van een streekroman die ik jaren geleden heb gelezen. Het verhaal gaat over een boerenzoon die vertrekt naar Indonesië en hij vindt daar de liefde van zijn leven. Bewonderenswaardig hoe iemand zijn (of haar) passie volgt in de zoektocht naar geluk.

Het is misschien ook een verlangen naar een beter leven dat mensen in gang zet om te verhuizen c.q. emigreren. Het is goed om daar af en toe bij stil te staan; wij, ‘achterblijvers’ zijn er ook nog.

Maar wat te doen als je nog energie hebt en enthousiast bent om te vertrekken? Of wanneer je vaardigheden en kracht hebt om werk uit te voeren? Kun je dat beter op een andere plek doen of kun je beter blijven en ‘roeien met de riemen die je hebt’? Je weet wat je hebt en vaak is het ook goed om vast te houden wat je hebt. Je neemt het namelijk mee in je verdere leven.

Deze week is ook de Slag om Arnhem herdacht, onderdeel van Operatie Market Garden. Oorlog is hard werken; dat kunnen we wel vaststellen. Het is goed om te herdenken, het geeft ruimte om met elkaar hierover te praten. Ook is het indrukwekkend de vliegtuigen te zien die overvliegen; het blijft elk jaar toch een bijzonder moment.

Gedurende het werk is het mogelijk om stil te staan bij degenen die hun leven lieten tijdens deze operatie, de offers die gebracht werden en – met name – ook de leiding die betrokken was bij het maken, goedkeuren en uitvoeren van de plannen.

Niet alle plannen in het leven zijn oorlogsplannen. Er bestaan ook bedrijfsplannen.

Is het zo, dat de verte roept?