Investeren in buren …. Het kwam de afgelopen tijd geregeld aan de orde. Het is leuk om nieuwe mensen welkom te heten in de buurt, in de stad of dorp. Je kunt kijken of je samen op kunt trekken, je waarden kunt delen en of je iets voor hen kunt betekenen.

Het contact in de stad is vaak vluchtig, er wonen veel mensen van diverse achtergronden en meestal weet je niet waar ze vandaan komen, welk werk ze doen om inkomen te verdienen en wat men doet in de vrije tijd. Als die bestaat, althans ……

Het investeren in buren is niet echt een hobby, geloof ik. Het is ook niet altijd gemakkelijk om iets op te bouwen met buren; het enige wat je vaak met elkaar deelt is dat je naast (of tegenover) elkaar woont. De ene buur woont er lang; de andere vertrekt naar enkele jaren weer naar elders.

Wij mensen zijn niet als bomen die wortelen op een bepaalde plaats. Toch is ons een plaats gegeven en daar moeten we verder. Niet om tot een last te zijn voor anderen, maar om samen te leven, elkaar te helpen. Soms is er een last en die kan gedragen worden. Er is vaak meer veerkracht voor handen dan op het eerste gezicht beschikbaar lijkt.

En dat kan ook met naai- en verstelwerk. Het schijnt ook goed te zijn iedere dag iets van naaiwerk te ondernemen; het verzet de zinnen en daarbij komt er ruimte vrij voor andere (inspirerende) dingen of zaken. Het wordt allemaal vanzelf duidelijk.

Maar als het buiten mooi weer is, is het vanzelfsprekend ook heerlijk om daar bezig te zijn of een wandeling te maken. Het schijnt dat door middel van een wandeling problemen vanzelf worden opgelost. Daarom is het soms tijd om te gaan investeren in buren.

Wij blijven roepen. Het was de conclusie in een aflevering van een podcastserie die ik tussen de bedrijven door wel eens luister. Het ging over de toekomst van het zogenaamd ‘Nedersaksisch’. (Voor diegenen die het (nog) niet weten; ik ben geboren in het oosten van Nederland.) Men voelde zich (even) een ‘roepende in de woestijn’.

Nu zijn er in het verleden meer mensen geweest die riepen vanuit de woestijn en misschien doen wij dat allemaal op z’n tijd. Roepen in een tijd en op een plek waar het vooral ‘droog’ is.

Roepen is vaak zinloos, denken we. Omdat er toch niemand luistert. Dan kom je bij de existentiële vraag over de zin van het bestaan. Als het dan toch niet echt is – en misschien alles op deze wereld – wat doet je bestaan ertoe? Toch is er een grond voor ons bestaan in deze wereld.

Droogte kan allerlei oorzaken hebben. In de natuur is de voornaamste oorzaak dat er te weinig water beschikbaar is om iets te laten groeien.

De zomer is op z’n retour en dat betekent dat we de meeste zonneschijn van dit jaar hebben gehad. Dan gaan we richting de herfst waarbij we onze huizen weer behaaglijk willen maken voor het komende najaar en winter. Daarvoor heb ik onlangs een klus uitgevoerd waarbij ik meende me te moeten spiegelen aan het verleden. Dan gaat het fout. Omdat het verleden achter ons ligt en het moet een werk worden van mij; niet van een ander.

En dat is uiteindelijk gelukt. Dat geeft opnieuw een ‘boost’ van zelfvertrouwen. Maar goed, een juichmoment duurt natuurlijk nooit lang en dan ga je weer over tot de orde van de dag. Jezelf en je werk serieus nemen is een onderdeel daarvan.

‘Wij blijven roepen.’ Omdat er een bepaalde geaardheid is, een soort heimwee.

Weet je wanneer je het onderspit moet delven? Wanneer jij het zwaarste werk moet verrichten. Elke keer. En als je daarvan bent bijgekomen kun je je afvragen waarom je nog niet naar die ‘ene leuke winkel’ bent geweest om iets te kopen.

Onlangs was ik een dagje uit in het voormalige veengebied in Drenthe en dan kun je je bedenken wat een werk die mensen hebben verricht. Al dat veen afgraven, te gebruiken als brandstof om huizen e.a. te verwarmen. Tegenwoordig zie je graafmachines; maar vroeger ging dat wel anders.

Al die vaarten die zijn gegraven om de turf te vervoeren. En als je schipper was en pech had, moest je ook nog gaan ‘lozen’ met je schip. Weer geen winst gemaakt. Hoe kom je er bovenop?

Vroeger is niet meer, dus wordt het moeilijk om een vergelijking te maken. Maar wat zal er gewerkt zijn. Dat heb ik ook onlangs mogen ervaren toen ik in Duitsland op vakantie was. Ik heb een  mijnschacht gezien in Siegen en heb begrepen dat er een speciale ‘Bergschool’ is opgericht om vaklieden op te leiden die dit werk konden uitvoeren. Geen kattenpis, lijkt me.

Maar wat voor een waarde kan het zijn om het onderspit te delven? Ja, het is misschien wel een keuze, zodat ik thuis kan blijven om voor mijn gezin te zorgen zolang het nodig is. Je eigen tijden indelen voor eten, werken, slapen …..

Er zijn mensen die tegen de verdrukking ingaan, tegen beter weten een doel in het leven stellen en daaraan uitvoering geven. Gewoon om de eigenwaarde te behouden en weten wat je waard bent; dat je een waarde hebt. Het kan iets zijn waar veel mensen in het leven aan voorbijgaan, omdat ze te druk zijn met andere zaken.

Het onderspit delven. .. Het kan altijd.

 

 

 

 

Foto: Adobe Stock.

Onlangs reed ik met mijn dochter langs berg en dal. We kwamen op de weg terug na een kort uitstapje in Duitsland. Het was mooi rijden; aan de ene kant keek je op naar ‘bergen’ en de andere kant was nog iets wat mogelijk leek op een dal. Voor Nederlandse begrippen dan.

Onlangs werd ik nog eens geconfronteerd met ‘berg en dal’. Er zijn mensen die andere mensen door het leven heen loodsen en dit was er een van. De man sprak en zei wel pakkende dingen, relaxed, en er was iets wat mij wel aansprak. Zoals van: “Wie hoog staat, valt diep.” Ja, je kunt van een bergtop naar beneden storten en dan is de val diep. Gelukkig is dat mij niet letterlijk overkomen. Op een bergtop kan het ook koud en alleen zijn. Sommige mensen verblijven daar een lange tijd; andere zijn alweer snel vertrokken naar beneden. Of gevallen.

In het dal moet je verder. Dat zullen mensen die in de bergen wonen wel weten. Je kunt er onder andere achterkomen waar je kwaliteiten liggen, hoe je iets aanpakt en wat – bijvoorbeeld – je karaktereigenschappen zijn. Om opnieuw een berg te gaan beklimmen. Mensen die in de bergen wonen, zullen het wel weten. De gids noemde het betekenisvol.

De vraag is natuurlijk of we bergen moeten beklimmen. We zoeken allemaal in het leven een uitdaging, dat is duidelijk. Betekenisvol, een bedoeling, met een bestemming.

Dat is niet altijd gemakkelijk. Het leven kan ‘hard’ zijn.

Persoonlijk heb ik het wel leuk gevonden om bergen te beklimmen; misschien ga ik het aankomende zomer ook nog eventjes ‘dunnetjes’ overdoen. Ik houd het – denk ik – bij bergwandelen. Langs berg en dal. Het uitzicht zal wel niet saai zijn.

En laten we genieten van de vele kleuren en mogelijkheden die het leven ons biedt.

 

 

 

 

Het was enigszins een drukke tijd de afgelopen paar weken. Je vraagt je toch af waar al het werk vandaan komt. …. Ondertussen weet ik iets meer…. Gewoon jezelf blijven.

Het kiezen voor een ‘onderneming’ is toch iets anders dan het ‘hebben’ of ‘zitten’ in een baan. De vooruitzichten zijn onzeker; je weet niet wanneer je werk krijgt c.q. hebt of wanneer niet. En misschien moet je zelf achter werk aan. …. Er zijn veel vragen – misschien meer – dan dat er antwoorden te vinden zijn. Het kan gaan knellen en dan ga je zoeken ‘welke kant het toch op moet’. Of ….. ‘Waarom hoor ik niets meer van die persoon?’ Iedereen is druk en zelf maak je je ook druk.

Soms zijn de paden naar succes lang. En de vraag kan zijn wat het succes inhoudt; het volgt op het ene. Het is  leuk om te horen dat het gewaardeerd wordt dat je er bent en dat je iets voor een ander kunt betekenen. Anderzijds lukt dat laatste soms niet; dan zie ik dat als een begrenzing. Ik kan niet overal in investeren; je moet toch gaan doen wat bij je past.

Er is geen eenduidig antwoord op bovengestelde vraag. In elk geval is het zaak te handelen vanuit je onderbuik. En misschien moet er zo nu en dan iets meer olie door de vaten stromen. Feit is dat we het allemaal zelf doen.

De vraag is of dat ook moet. Of het ons niet gegeven wordt dat onze keuzes voortkomen uit wat we zelf willen en wat we ons allemaal inbeelden.

Je kunt nadenken over investeringen of bedenken waar jij een toegevoegde waarde hebt in deze wereld. Veel dingen verdwijnen c.q. veranderen en daarmee hebben we te handelen. Het beste is om gewoon jezelf te blijven.

‘Variety is the spice of life’.

Het was een hele klus – een ware proeve – om dit project af te ronden en er stond druk op. Het werk zou uiteindelijk toch moeten meevallen, maar hier was ik toch wel vaak afgeleid om uiteindelijk eens te beginnen. Ik had iets in mijn hoofd wat ik erg mooi vond. En wat je mooi vindt, wil je ook.

Nog even over een ware proeve. De uitkomst bleek anders dan gewenst en dat was teleurstellend. Het had te maken met eigen keuzes die ik had gemaakt. Ik wilde niet volgen wat ik had gezien en dit uitproberen c.q. uitvoeren, dus hield ik het veilig. Veiligheid is een groot goed, laat me dat vertellen. En, omdat het uitgangspunt een privékwestie was, werd de uitkomst ook een privégebeuren.

Sommige dingen kunnen in de kiem gesmoord raken, omdat ik eigenzinnig was c.q. andere principes hanteerde.

‘De knop is bitter, is begin, de bloem wordt licht en puur.’ Deze regel komt van William Cowper, een dichter. In dit geval was de knop, de mislukking bitter; dat moet ik dan maar accepteren en toch geloven dat dit het begin was. Dus kan er nog iets moois uit voortkomen. Dat betekent dat ik iets nieuws moet gaan maken; de enige weg om verder te komen c.q. te gaan bloeien. Dat vertrouwen moeten we maar vasthouden.

De vraag is of een privékwestie een privégebeurtenis moet blijven. Dat kan natuurlijk niet, want je laat altijd een ander iets van jezelf zien. Of van je huis. En wil ik van deze privéklus ook mijn werk maken? Het zijn vragen die schijnbaar actueel zijn. Het is in ieder geval goed je gedachten te delen met een ander. Daarmee kom je ook verder in het leven. En wat het leven brengt?

Dat is een verrassing.

‘Variety is the spice of life’. Ook een regel van voornoemde dichter. Laten we dat vasthouden.

 

 

Het klinkt zo aantrekkelijk om de ‘grenzen te verleggen’ om een beter leven te krijgen, om meer geld te verdienen of …..

Maar het verleggen van grenzen betekent altijd dat je iets inlevert. Meestal wordt daarbij niet stilgestaan en gaan we voor de winst. Je levert het oude in voor het nieuwe en dat geeft vaak nieuwe inzichten. Maar of het beter wordt met de nieuwe inzichten c.q. strategieën is de vraag.

Helaas zijn er mensen die jou de winst niet gunnen en die jou ondermijnen. Ja, en wat doe je dan? Het beste kun je loslaten; dan wordt jij ook losgelaten.

Deze week ben ik begonnen aan vouwgordijnen. Een privéklus. En dan ligt de lat erg hoog; vooral omdat het project telkens vooruitgeschoven wordt. Ooit heb ik in een naaiatelier gewerkt waar meer en betere ruimte is om dit soort dingen uit te voeren. Dat vergt een investering. En die ga ik nu nog niet doen. En daarbij moet je niet willen wat een ander heeft, dus wat moet je dan gaan doen?

Enige ervaring heb ik en die kan niemand me afnemen.

Het is goed om af en toe eens te wegen waar je staat met je onderneming. Het lijkt een ware beproeving om vooruit te komen en daarbij zijn er ontwikkelingen. Kun je doorgroeien naar een grotere onderneming of sla je een andere weg in? We weten het niet. Het zal vanzelf wel duidelijk worden. Dat is met de meeste dingen en zaken zo, lijkt me.

Grenzen te verleggen. We maken er vaak ons werk van. Het is een ambitie, het hoort bij de carrière c.q. loopbaan. Misschien moet je er niet teveel van verwachten. Het zitten in een ‘bazenbaan’ kan je helpen om met beide benen op de grond te blijven staan.

Laten we dat blijven doen.

Tja, waar zijn we eigenlijk allemaal mee bezig? Dat kun je je afvragen als je om je heen ziet wat er allemaal gebeurt in de wereld. Daarin probeer ik te laveren en in mijn werk ben ik er ook mee bezig: ontvangen en doorgeven.

Het maken van een jas kost veel tijd. Het lijkt me leuk deze uitdaging een keer weer eens aan te gaan. Voor nu is het knopen aanzetten. Ook een werk. Daarbij worden de dagen weer langer en kun je weer eerder op de fiets stappen. Het fietsen maak ik tot een ontspanning; de auto blijft dan weer staan.

Ja, soms gaat het leven terug naar een nulpunt. Het was mooi om dat te herkennen bij iemand anders. Toch probeerde deze persoon verder te komen in zijn plannen en ambities. Het ontroerde me wel, omdat deze persoon bleef geloven in zichzelf en in de wereld; iets wat wij ook mogen doen.

Het was mooi om onlangs een artikel in de krant te lezen over de werkzaamheden van koningin Máxima voor de Verenigde Naties. Zij ondersteunt (jonge) vrouwen die in hun eigen onderhoud willen en moeten voorzien door middel van een zogenaamd microkrediet, zodat ze toegang hebben tot financiële diensten. Zo draag je een boodschap uit door je werk.

Enige dagen geleden heb ik een jas aangenomen van iemand die met het dragen van de jas blijkbaar ook een boodschap wil uitdragen. ‘We all care’, stond er op een label. Ja, dat is een mooi uitgangspunt en als je dit soort kleding kunt en mag dragen, heb je inderdaad iets te zeggen. De jas zat goed in elkaar. Het is ontvangen en doorgeven als daarvoor ruimte is. Of zijn het gewoon wolven in schaapskleren die altijd wegkomen?

Communicatie is alles.

‘De volgende keer …….’ Er is geen volgende keer.

 

Je leest weleens van die megalomane projecten die ze willen ontwikkelen in ons land of in de provincie. Projecten, waarbij je je ogen opzet en denkt: ‘Is of wordt dit überhaupt haalbaar?’ Vaak doen we er blind aan mee; het is goed voor onze welvaart. Maar nu: geen één bedrijf heeft zich gemeld!

Dat was goed nieuws toen ik het las. Niet alles in dit land is dus haalbaar en het is goed om na te denken en te investeren in lange termijn doelen. En duurzaam, toch wel. Bedrijven zien dus niet overal brood in, gelukkig. Ja, het is mooi als je een goede boterham kunt verdienen met je bedrijf. Het is ook goed om niet te snel op te geven als het niet elke dag een boterham met rosbief is. Sommige mensen gaan emigreren naar een ander land om daar een nieuw bestaan op te bouwen. Je weet van tevoren niet wat er gaat gebeuren bij een emigratie of wat je gaat overkomen. Dan moet je innerlijk wel een heel sterke overtuiging hebben dat dit voor jou de weg is. Zelfs daar moet je verder.

Geen één bedrijf heeft zich gemeld. Nou, dat kan ik nou niet zeggen. Soms melden zich bedrijven en dan merk je soms dat je niet in dezelfde (stroom)versnelling zit of komt. Ondertussen laat ik het maar van de schouders afglijden en loop maar gewoon verder.

Onlangs heb ik enig verstelwerk gedaan waarbij ik later overwoog om een ‘nieuwe lap’ op een oude ondergrond te plaatsen. Dat werkt niet. Wel vind ik het leuk om met iemand op te lopen, want dat is wat we uiteindelijk doen in het leven. We helpen elkaar en doen wat we daarin kunnen betekenen. En daaruit kunnen soms verrassende omstandigheden ontstaan waarmee we verder kunnen.

Met of zonder bedrijf.

 

 

 

 

Ja, dat is misschien de leidraad van mijn leven: Organiseren, plannen en beschikbaar. Het geeft het leven ruimte. De laatste tijd zie ik naaiateliers als paddenstoelen uit de grond komen – ik kom nu ook iets verder in leven – misschien is er toch een markt.

De druk om werk te zoeken is minder, toch heb ik de status ‘beschikbaar’ aangehouden. Dan is er een mogelijkheid om geld te verdienen. Het is wel leuk dat dit mogelijk is, ook al is het werk niet altijd even uitdagend (of toch wel?). Ja, de Dire Straits zongen het al: ‘Money for nothing and chicks for free’. Ofwel: een beetje ‘raggen’ op gitaren en het geld stroomt binnen. For nothing. Ofwel: het naaien is iets wat je doet en het is blijkbaar mogelijk om zo geld te verdienen.

Zo heb ik deze week een broek versteld. Iets wat ik voor mezelf regelmatig doe, maar voor klanten niet zo vaak. Nu heb ik in plaats van reparatiedoek andere stof gebruikt; het leek me wel zo duurzaam. Een beetje mooi stikken met een goede kleur garen en het lijkt zowaar een kunstwerk! Misschien is dat ook wel de bedoeling. Ik hoop in ieder geval dat de werkbroek nog met veel plezier gedragen kan worden. Daarna ben ik verder gegaan met een jas – opnieuw een rits kopen; ze kennen me daar. Het was leuk dat er stoffen hingen van een Arnhemse winkel. Zo leuk om iets voor jezelf te gaan naaien, al heb ik nu nog niet veel ruimte (en inspiratie).

Eerst raambekleding hier in huis. Voordat we in de zomer wegbranden zou het prettig zijn als er iets goeds voor de ramen komt te hangen.

Organiseren, plannen en beschikbaar. Mooie woorden. Het is leuk om te genieten van de tuin. De sneeuw is weg, de zon wordt sterker.