Auteur: Anke

Dat was het woord wat afgelopen donderdag uit mijn mond kwam. Het zou gaan gebeuren. Iets wat ik nog niet eerder had gedaan: een rits vervangen in een leren jas. Van te voren had ik ingeschat dat de naaimachine qua kracht dit zou aankunnen en dat is een goede inschatting geweest. En het leer was dusdanig soepel dat het onder de machine door kon. Anders had ik de jas terug moeten geven.

Ik kwam het woord een keer tegen op een stoeptegel voor iemands huis. ‘D’RAN’; en het klonk mij bekend in de oren.

Het loshalen van de oude rits was een behoorlijke klus en met een vriendin heb ik hierover gespard; een onderdeel wat ik bij hand had bij deze klus was een pincet.

En een schaar, natuurlijk.

Aan het begin van de week heb ik ook nog een rits vervangen in een broek die het nog waard was. En een scheur in een jas versteld die nog net nieuw was en soms is het ook fijn als klanten meedenken in het proces.

Het valt niet altijd mee om afscheid te nemen van kledingstukken waar je aan gehecht bent en als je er nog een nieuwe ronde mee in wilt, kan dat natuurlijk; vooral als ze nog bijna nieuw zijn..

Ook heb ik deze weken nog een aantal postrondes gelopen en heb veel dichte deuren gezien. Maar ‘werkenderwijs’ ben ik toch weer verder gekomen in iets waarin ik was bevestigd – ja, het blijft vaag – en dat kan ik binnenkort dan toch weer oppakken, vermoed ik. Ik heb afscheid genomen van een postwijk en heb nu nog een wijk over. Dat is misschien maar goed ook, want zo kan ik me meer richten op mijn bedrijf.

Welke hond voed je? De witte of de zwarte hond? Dat is de vraag die onderweg opkwam. Feit is dat je maar een ding tegelijk kunt doen.

Genieten van winterse momenten.

De afgelopen week heb ik een broekje korter gemaakt; het eindresultaat was niet naar verwachting – wat ik me ook kon voorstellen. Ik dacht een elegante oplossing voor dit probleem te hebben gevonden, maar toch werd het weer een andere weg.

Een betere.

Alles wat ongewenst is, doe je weg en wat gewenst is, dat houd je en je eindigt met datgene waar je naar op zoek bent. Het was een opmerking die iemand maakte inzake zijn werk en ik vond hem wel toepasselijk voor mijn werk.

Van een vriendin heb ik nog een tip gekregen inzake een andere verstelklus waar ik volgende week mee hoop te beginnen.

Het blijft vertrouwen en doorgaan plus zorgen dat de zaak niet ondersneeuwt.

Naar buiten; de sneeuw in. Genieten van die onbegrensde witte wereld.

Onlangs – en dat hebben jullie kunnen lezen – heb ik met een vriendin een heuvel-op-heuvel-afwandeling gemaakt en als je je in een dal bevindt, dan kun je daar uitklimmen. Het kostte toen enige fysieke moeite maar het is gelukt. Zo kan het ook met een dal in het leven zijn. Er komt een punt dat je niet meer dieper kunt zakken en de weg omhoog zult moeten nemen.

En dan kom je op nieuwe wegen.
Ook dat geldt in het ondernemen. Soms keert de wal het schip, maar ook op zee mag je weten dat je geborgen bent.

‘Werk maken van je marketing’. Die las ik ook de afgelopen week. En dat heb ik gedaan. Een markt verkennen en eventueel herkennen. Waar beter kun je dat doen als je onderweg bent?

De afgelopen week heb ik thuis een leren jas in ontvangst genomen waarin ik een rits mag vervangen en heb een meisjesbroek afgespeld die korter gemaakt mag worden. Het is een broek van een rekbare stof die stijlvol staat boven een stoer laarsje. Ook kleine meisjes hebben al een eigen smaak en dat is altijd leuk om opnieuw te ondervinden.

Een ondersloop.
Ik heb er twee genaaid en die kunnen we thuis gebruiken. Mocht jij ook een ondersloop willen hebben voor je kussen (of meerdere) dan kan ik die voor je maken. Neem gerust contact op.

Misschien moet ik het nieuwe jaar ook maar zo zien. Weg van het oude en op weg naar het nieuwe. Op weg gaan. Kilometers maken.

Daar ben ik in het nieuwe jaar mee begonnen. Youp van ’t Hek ging ‘kilometers maken’ voordat hij optrad in het Koninklijk Theater Carré in Amsterdam.

En ik ben begonnen met postbezorgen. Om meer inkomen te genereren en om verder te komen. Want dat is duidelijk: je moet werken om verdere stappen te zetten. Nu wil ik daar geen ‘issue’ van maken en werken heeft voor iedereen een andere betekenis.

Ook heb ik deze week verstelwerk onder handen gehad. Het was meer knip-en-plakwerk en ondertussen begrijp ik ook dat door de drukte van de dag je niet altijd de tijd hebt en neemt om goed naar een kledingstuk te kijken of het nog gerepareerd moet worden of dat het tijd is voor een nieuw item. Sommige stukken hebben een emotionele waarde en zijn van goede kwaliteit, zodat het een overweging kan zijn om een reparatie te laten uitvoeren.

Een weg vooruit. Hartje winter.

In de kerstvakantie ben ik op de valreep zaterdagmiddag vertrokken naar Nijmegen. Op naar de tentoonstelling over Maria van Gelre in Museum Het Valkhof in Nijmegen.

Er was een overzicht van haar leven en haar werk in een bijzonder mooie ambiance en ik vond het fijn dat ik daar heb kunnen wandelen om zo al het bijzondere te kunnen aanschouwen. Het was druk. En bij de vitrine waar het boek lag stond ook een flinke wachtrij wat mij deed besluiten om terug te keren naar de ingang. Er moest ook nog gekookt worden voor het avondeten.

Zoals een boer uit het programma ‘Boer zoekt vrouw’ een keer zei: ‘Een boerderij hebben is niks, maar een boerderij aan de gang houden is een gave Gods.’

Nou, dat zal hier moeten blijken.

Een ding is duidelijk: je hebt geld nodig om te overleven. En hoe dat allemaal moet?

In ieder geval mag je handelen met het licht wat je hebt.

Het begin van het jaar ben ik begonnen met een flinke wandeling onder Nijmegen. Door dalen en over bergen. Wandelen. ‘Het is een soort droom waarin je verkeert.’; een wandeling heeft invloed in je leven en je kunt de problemen thuis even achterlaten. Het bewerkstelligt een verandering in je leven, maar zodra je thuis bent, pak je het patroon van thuis weer op.

Dat heb ik ook maar weer gedaan.

En wat het nieuwe jaar gaat brengen? Ik weet het niet. Of, zoals een volleybalster die is vertrokken naar Lodz zei: ‘Ik laat alles maar op me afkomen, dat bevalt eigenlijk wel goed.’

Misschien moet het maar zo.

Dus, kijk omhoog.